قالب وبلاگ

اینجانب در سال 1339 شمسی به نجف اشرف مشرف شدم و در مدرسه آیت الله بروجردی با مرحوم آقای قدیری آشنا شدم، کم کم این آشنائی شدت و قوت پیدا کرد وبه رفاقت گرم وآشنائی جدی رسید به حدی که اگر من یک روز ایشان را نمی دیدم چه بسا دلم برای ایشان تنگ میشد. باهم هم بحث شدیم یعنی بعض مسائل را با هم مباحثه و مذاکره میکردیم، من یادم هست که در همان موقع یک شبی من و ایشان پیاده از مدرسه خودمان حرکت کردیم به طرف جامعه النجف که معروف به مدرسه کلانتر بود ، چند کیلومتر بین مدرسه آیت الله بروجردی و آنجا فاصله بود ، در راه با هم بحث صید و ذباحه را داشتیم.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی مرحوم آقای قدیری در دفتر استفتائات امام(ره) مشغول شدند، در سفری که به قم داشتم به دیدار ایشان رفتم،در آن جلسه مرحوم آقای قدیری یاد آوری کردند از کتابی که به ایشان قبلا هدیه داده بودم. کتاب تقریرات آقا ضیاء عراقی بود، اول این کتاب نوشته بودم این کتاب را هدیه میکنم به نور العین و عین النور آقای حاج شیخ محمد حسن قدیری. این تعبیر نور العین و عین النور هم حاکی از ارادت من به ایشان بود و هم حاکی از فضیلت و معنویت ایشان بود.

وقتی ایشان در دفتر مقام معظم رهبری مشغول شدند و استفتائات را جواب می دادند،من هر وقت از اهواز به قم میآمدم به ایشان سری میزدم .کتابها وتالیفاتم را برای ایشان می فرستادم و ایشان هر وقت مرا میدید ابتدا اعلام وصول و تشکر میکردند.

این را عرض کنم از کمال قداست نفسانی آقای قدیری:

شبی در سفر حج در ساختمان مربوط به بعثه بودیم،در جلسه ای با حاج آقای ری شهری مسئله ای مطرح شد ،آقای ری شهری به من پاسخ را محول کردند ،درحال پاسخ شخصی وارد شد و پایین مجلس نشست عده ای به احترام ایشان برخاستند ولی من متوجه نشدم که چه کسی وارد شد،آقای ری شهری گفتند یک صندلی در کنار خودشان قرار بدهند وبعد آن آقا را در کنار خویش نشاندند،وقتی آمدند دیدم که آقای قدیری است. همان مسئله دوباره مطرح شد و آقای ری شهری از آقای قدیری خواستند که جواب را بگوید . مرحوم آقای قدیری این جمله را گفت که اگر میدانستم که شفیعی اینجاست نمی آمدم اینجا بنشینم چراکه با وجود ایشان دیگر جایی برای من نیست ،این البته نهایت عظمت روحی و خضوع و خشوع ایشان بود والا ما اعتراف داشتیم واقرار داشتیم والی الان که آیت الله قدیری در فضل و در تقوی و در اصول انسانی در یک مقامی بودند که ما به گرد ایشان نمی رسیدیم و در مقابل ایشان خضوع داشتیم،این بزرگواری ایشان بود که این جمله را گفت و من هم که حالا نقل میکنم به عنوان عظمت روحی ایشان نقل می کنم والا ما کجا واین حرفها کجا،

مرحوم آقای قدیری در بحث بسیار قوی و حاضر الذهن بود،ایشان خیلی اهل بحث و استحضار ذهن وتسلط برمبانی و افکار فقهی داشت، وقتی صحبت میکرد انصافا کم نمی آورد.

حضرت امام به ایشان علاقمند بودند در نامه ای از ایشان قدردانی وتجلیل کردند و تصریح به اجتهاد ایشان نمودند.

خداوند متعال روح مطهر ایشان را با ارواح فقهاء اسلام بلکه با اولیاء عظام اسلام محشور فرماید من وفات ایشان را به خانواده محترمشان و به حوزه علمیه قم و حتی به خودم تسلیت می گویم و از خداوند می خواهم ما را به رضایش موفق بدارد.... و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین

منبع : http://ayatolahghadiri.mihanblog.com/